Kip aan een touwtje
'Kip aan een touwtje' en meer
"Hoe gek zal het zijn, verhuizen naar Frankrijk?", vroeg ik mezelf af toen we de knoop hadden doorgehakt over het al dan niet kopen van Boulède. Frankrijk is tenslotte geen onbekend terrein voor ons. We gaan er het hele jaar door graag en regelmatig naartoe. En vele Nederlanders met ons: in 2000 namelijk 2,2 miljoen landgenoten!(1) Maar er gaan wonen moet een ander verhaal zijn. Een verhaal wellicht dat u als lezer zou kunnen boeien. Want hoe zal het zijn om je 'roots' achter te laten in de klei van het land waarmee je met hart en hoofd verbonden bent. Om je vervolgens in een nieuw land met een andere cultuur en gewoonten te vestigen. Onbekend, spannend en het zal zeker niet altijd makkelijk zijn.
Een vleugje geschiedenis
Wat Boulède voor ons, naast haar ongekende schoonheid van huizen 'en pierre'
(beige, krijtachtige steensoort) en een prachtige begroeiing, bijzonder maakt is het
vleugje geschiedenis dat ze met zich meedraagt. Ruim tweehonderdvijftig jaren telt ons
gehuchtje. De oudst gevonden steen dateert van 1750 . Voordat Boulède in de
oorlogsjaren (1942) in het bezit van de Franse familie Decroix kwam, die er zestig jaar
familiegeschiedenis aan meegaf, was het een zogenaamde "mayné": streektaal voor
ambachtsliedendorpje. In onze huizen waren de voor dit platteland typische ambachten
gehuisvest, zoals een vigneron (wijnbouwer), tonnelier (kuiper), forgeron (smid), zijn
ouvrier (arbeider, knecht), menuisier (timmerman), eleveur de chèvres
(geitenfokker) en een couturière (kleermaakster). Een bedrijvig geheel dus.
Zeker is dat met zo'n historie de keuze voor de naam van ons "hameau de vacances" en de
namen van onze "gîtes" niet moeilijk zal zijn.
Duizend-en-één dingen
Terug naar de huidige tijd. Van geïmporteerde "Ammersenaren" in ons dorp Ammerstol
zijn we nu eveneens geïmporteerde "Monflanquinois" [:Monflankienoi] in Monflanquin
geworden. De eerste vier weken van ons verblijf hier gaan in sneltreinvaart aan ons
voorbij. We regelen duizend-en-één dingen om ons een beetje comfortabel
te installeren in een van de huizen en het gewone leven met telefoon, post,
bankrekening, verbouwingsplannen maken en naar school gaan hier op gang te helpen.
Gelukkig voor ons en voor onze meiden, Danne en Fien, zijn de opa's en oma's er de
eerste drie weken nog bij. Dat is een prettige overgang naar het echte leven met zijn
vieren.
Gewoon is anders
Alle voorheen gewone dagelijkse dingen zijn in het begin 'anders'. Echt alles wat je
hoort, doet en ziet is nieuw en voelt nieuw. Opstaan en naar buiten kijken,
boodschappen doen, het voorstellen aan je buren (veelal een paar 100 m. verderop),
ontmoetingen met inwoners van Monflanquin, Danne naar school brengen, de postbode
mét alpinopet die ons bijna dagelijks tegelijk met de stapel post vriendelijk de
hand schudt en "hoe gaat het?" roept. Ook niet alles werkt gelijk of zoals je gewend
bent: onze bovengrondse telefoonlijn is gebroken vanwege een omgewaaide boom, een
vrachtwagen met olie komt onze tank vullen omdat onze CV olie gestookt is en de ketel
die vervolgens de boel warm moet stoken is een overigens prima werkend gietijzeren
'bakbeest' dat in een museum niet zou misstaan.
Ongewoon is elders traditie
En dan de meer ongewone zaken, althans in onze Nederlandse ogen. Op de wekelijkse markt
in Monflanquin zien we, gewend als we zijn aan kant-en-klare producten, een
marktkoopman die de poten van een grote eendensoort bijeen bindt en de klant die het
enorme pakket van minsten 8 kilo doodgemoedereerd in zijn rieten boodschappenmand
opbergt. Danne en Fien kijken met grote ogen naar wat er gebeurt. En lijkt het maar zo?
Of zie ik een paar waterlanders in de ogen van Fientje die deze portie dierenleed (nog)
niet kan verdragen?
Wat dat betreft konden de meiden hun lol nog op, want in het weekend hadden we een traditioneel dorpsfeest: la fête de St. André. En één van de bezienswaardigheden daar was het roosteren van zo'n 300 kippen aan een touwtje boven een groot houtvuur! Het spreekt voor zich dat we met het hele dorp gesmuld hebben tijdens de traditionele boerenmaaltijd.
© 2003 Karen Kommer - de Graaff
Eind maart 2002 stuitten Rolf en Karen Kommer bij toeval op een droomplek in Zuid-West Frankrijk; het gehuchtje Boulède in het departement Lot-et-Garonne. Rolf en Karen zagen dat dit een uitgelezen plek was voor een pittoresk en kleinschalig vakantieparkje. Begin november 2002 emigreerden zij samen met hun dochters Danne (4) en Fien (2) naar een nieuw leven in Frankrijk. Een jaar lang schrijft Karen over hun belevenissen - de leuke dingen én de obstakels - in het land van de alpinopet, het stokbrood en de croissants.
« vorige | volgende »La vie en France
Geeft u de ruimte om uw verhaal te vertellen.
U woont, leeft, werkt in Frankrijk?
En u kunt hier boeiend over schrijven?
La-Vie-en-France.nl biedt u een podium om uw verhaal te vertellen. Dat mag in de vorm van gedicht, een column, een kort verhaal, een verslag, een dagboek: u bent aan het woord.
Het onderwerp is uiteraard maar wel in de breedste zin FRANKRIJK.
Enkele tips: geef het verhaal een titel, maak het verhaal niet te lang, geef alinea's aan, onderteken het met uw naam/pseudoniem en vertel tenslotte - als u wilt - in een paar regels iets over uzelf.
Veel succes!