Harry haat Campers! 2.

Hannie’s broer Bert en zijn Liesbeth arriveerden in vrolijke vakantiestemming.
Zonder ook maar het flauwste vermoeden te hebben van de ramp die zich met de bumper van hun camper had voltrokken. Eerst maar even vrolijk welkom heten!

Na wat koetjes en kalfjes vatte Harry het koetje bij de horens. Hij vertelde wat er was gebeurd, wat ze met een stalen gezicht hadden kunnen beweren, maar dat de waarheid gezegd moest kunnen worden. Ach, “het had iedereen kunnen overkomen, nietwaar?. Neemt niet weg dat ik het ontzettend vervelend voor jullie vind en dat het mij natuurlijk enorm spijt. Verder besef ik ook wel dat het gelukkig maar materie is”. (Fóut, Harry, wéér fout jongen…!). Hannie zei niet veel.

Er werd opvallend rustig op gereageerd. Men ging eerst maar eens kijken wat het in werkelijkheid betekende, hoe de wonde er uit zag. Hij bleek de operatie succesvol te hebben verricht, perféct gedaan zo. Maar geen woord over het feit dat het voor Hannie en Harry net zo goed een rotgevoel moest zijn. (Of hij is dát even kwijt!)

Ze gingen opgeruimd weer naar binnen en namen de ervaringen door.
Bert had van te voren gevraagd om hun bevindingen te verzamelen. Goed voor het eventueel bijwerken van “Het Handboek”. Harry vond de motor voor zo’n grote zware bak wat aan de lichte kant én de luifel was tamelijk kwetsbaar van constructie.
Ten slotte kwam hij ook nog met een handige tip voor Bert. Hoe deze de schakelaars van het koelkastje moest bedienen, rijdend onderweg én bij stilstand. (Fóut, fout, fáliekant fout…!). Maar, ze aten een lekkere hap en zaten al gauw aan de stamtafel te klaverjassen. Gelukkig, geen vuiltje aan de lucht. Niks aan de hand.

Le lendemain, nóg niks aan de hand. Iedereen genoot van het déjeuner en Bert ging hun eigen spullen inladen. Hannie zei nog tegen Liesbeth hun etenswaren niet te vergeten die voor dat ene nachtje in hun koelkast waren gestald. En jawel hoor, eindelijk was men zo ver, alles was gecontroleerd en nog een keertje nagelopen en toen kon hún feest beginnen. “Daaag, bonnes vacances, geniéten, mooi weer, goeie reis” en zwaaien tot ze de hoek om waren. Dát was dat… Dát had je gedacht!
Ten eerste waren ze hun etenswaren vergeten. (Fout, maar dát was eigen schuld). Ten tweede hoorde Harry dat Bert en Liesbeth geen óóg hadden dichtgedaan. Vanwege de wond aan de bumper van die stumper van een camper. Dát kon wel eens wat worden tussen die twee, maar dan niet in de zin van een romance ‘en vacances’. In de zin van iets heel anders…

Twee dagen later was Hannie jarig. Haar twee dochters waren er met aanhang, het was ouderwets berengezellig en niets wees er op dat het wel eens kon veranderen. De jongste liep met haar bolle buikje rond waar een kindje in lag te trappelen van ongeduld om er zo snel mogelijk ook bij te mogen zijn. Nog even…

en toen barstte de bom!
Harry moest boven zijn en stapte de echtelijke slaapkamer binnen waar Hannie verbouwereerd met de telefoon aan het oor stond te luisteren. “O, daar stapt ie net binnen. Ik zal hem je zelf even geven”. Om vrijwel direct Harry met een afwerend handgebaar kenbaar te maken dat haar voorstel niet werd gehonoreerd! Harry, ook niet gek, voelde dat ze een ziédende Bert aan de lijn had. Op haar verjaardag…

Hij had bij nader inzien toch wel zo vréselijk de pest in over de wond in de bumper van zijn oogappel, en de luifel werkte ook niet goed meer. Hij was geforceerd want de knikarmen knikten niet meer. Grote Bert als een klein kind heftig door het lint! Maling aan de verjaardag van zijn zus…
Ten huize van de jarige werd getracht de lawine aan de kant te schuiven en de dag er niet door te laten insneeuwen. Dat lukte aanvankelijk aardig. Maar ’s avonds op die zwoele dag in mei, samen op het bankje voor het huis, begon zich uitgestelde verontwaardiging van Harry meester te maken:

“Hoe durft die broer van jou, nota bene op je verjaardag, zo onterecht naar joú uit te pakken! Hij had het lef moeten hebben mij aan de lijn te verordonneren. Ik heb gereden, Ik ben degene die de schade heeft veroorzaakt, Ik ben verantwoordelijk en niét jij. Wanneer kom je nou toch eindelijk eens voor jezelf op? Dat had je niet moeten pikken! Typisch weer zo’n geval van net als vroeger bij jullie thuis, kán hij wel: pukken pakken!? De lafaard!

Harry was op dreef. Hij vervolgde op rustiger toon met de opmerking dat hij nog het meeste boos was over het feit dat zij, Hannie dat over haar kant had laten gaan en dat hij het alleen maar heel erg rot voor haar vond. Niét voor hem, want hij kende zijn pappenheimers wel en het hele gebeuren deed hem weinig of niets. Nee, het feit dat zij de dupe was van haar onvolwassen (oudste!) broer, dát zat hem dwars.

Ergens in de loop van de volgende dag werd er opnieuw gebeld door Bert.
Poéslief, zich uitputtend in duizend excuses voor zijn sneeuwstorm van gisteren.
Of Hannie álsjeblieft zijn verontschuldigingen wilde aanvaarden.
En met de luifel bleek bij nader inzien niets bijzonders aan de hand te zijn…
Hannie accepteerde zijn excuses. Waar Harry niet bij was. Ze vertelde het hem en hij zei: “Bedoelde Bert daarmee of jij ook namens mij die excuses wilde aanvaarden?
En wat heb je toen gezegd? Ja? Sorry lief, maar hoe kan jij dat nou doen zonder mijn mening te kennen. Dat had hij zelf rechtstreeks aan mij moeten vragen! Zie je nu nóg niet hoe laf die broer van je is? Schandálig! Wat rot voor je…
Hannie gaf schoorvoetend toe: Harry had hélemaal gelijk.

Later op de dag belde ook Liesbeth nog met Hannie en de twee dames waren het er al gauw over eens dat de toch al niet onbewolkte hemel tussen beide heren nu echt was dicht getrokken. Het kwam blijkbaar in niemand op dat er ook zoiets simpels bestaat als UITPRATEN. Dat wil normaal gesproken wel eens effectief uitpakken.

En wélke verrassing had Hannie nou voor Harry in petto?
Ze had bij hun thuiskomst vólmondig verkondigd nooit eerder in haar hele leven zó’n fijne vakantie te hebben gehad! Op dat moment nog heerlijk voor hem om te horen. Inmiddels weten wij beter: Harry is alleen in zijn “Café des S(up)ports”.

Zó familieziek kunnen mensen dus zijn. Ach, het was misschien wel de druppel…
Niets veranderlijker dan de mens. Dan heb ik het niet over hem en evenmin over

Richard Lippert richardlippert@orange.fr

« prev | next »